De Windstoot

Het narrenschip is terug. Ooit symbool voor intolerantie en abnormaliteit bracht het onaangepasten en gekken weg uit de maatschappij. Michel Foucault gebruikte het zelfs als metafoor voor de zorgsector: een sneer naar de neiging om mensen met ‘een kwetsbaarheid’ samen te brengen in een voorziening of gevangenis, zonder veel verbinding met de samenleving. Vandaag mag het narrenschip terugvaren naar onze inclusieve maatschappij, maar blijft het dobberen voor de kade?

Meer dan twintig collectieven gingen aan de slag rond het thema van het narrenschip en het maatschappelijk gegeven van macht versus onmacht. De Windstoot verwijst naar het werk van Léon Spilliaert. Een meisje klampt zich vast aan de reling op de kade en staart naar de einder. Ze schreeuwt de longen uit haar lijf. Het waait hard en toch is het oorverdovend stil. De Windstoot gaat over gelijkwaardigheid, over macht hebben en onmacht voelen, over een stem geven aan mensen in het algemeen en kunstenaars in het bijzonder.